صنعت تکثیر و پرورش میگو از اواخر دههی شصت در ایران آغاز شد و طی این سال‌ها هم‌زمان با رشد و توسعه‌ی این حرفه در عرصه‌ی جهانی، در داخل کشور نیز از توسعه چشمگیری برخوردار بوده‌است.
مزارع پرورش میگو در ایران بر اساس سیستم نیمه‌فشرده ساخته شده‌اند. پرورش میگو در ابتدا با گونه‌های بومی مانند Penaeus semisulcatus و P. merguiensus آغاز و در ادامه با کشف گونه‌ی میگوی سفید هندی، با پرورش این گونه ادامه پیدا کرد. با این‌حال، در پی شیوع ویروس سندرم لکه‌ی سفید (WSSV) و آسیب‌های ناشی از شیوع این بیماری، گونه‌ی غیر‌بومی Litopenaeus vannamei در سال ۱۳۸۳به‌صورت تحقیقاتی وارد کشور شد و پس از طی مراحل لازم از سال 1387 به‌عنوان گونه‌ی غالب، به صنعت میگوی ایران معرفی گردید.
در ابتدا یعنی در سال ۱۳۷۲ پرورش میگو با تعداد ۷ مزرعه ( شش مزرعه در خوزستان و یک مزرعه در هرمزگان) در کشور آغاز شد و در دههی هفتاد (طبق اولین آمار رسمی در سال ۱۳۷۴) با ۱۸۲ هکتار سطح زیرکشت پرورش میگو به‌صورت جدی‌تری ادامه یافت. در حال‌حاضر و پس از‌گذشت بیش از دو دهه، این میزان با رسیدن به سطح زیر کشت کشوری ۱۴،۰۳۴ هکتار، حدود ۷۷ برابر شده و در سواحل جنوبی و شمالی کشور در استان‌های خوزستان، بوشهر، هرمزگان، سیستان‌بلوچستان و گلستان پرورش میگو انجام می‌شود.
در سال ۷۴ اولین آمار برداشت میگوی ثبت شده در شیلات ایران تنها ۱۳۶ تن بوده‌است، (آمار جهان در همین سال ۷۳۲ هزار تن است) در سال ۱۴۰۰ میزان برداشت میگو به‌بیش از ۵۷ هزار تن رسیده و بالغ بر ۹۰ درصد این محصول ایرانی که یکی از پرآوازه‌ترین میگوهای جهان از نظر طعم و ظاهر است، به چین، روسیه،اروپا، کشورهای حوزه خلیج‌فارس و همسایگان کشور صادر شده‌است. بر اساس آمار ارائهشده از سوی گمرک جمهوری اسلامی و اتحادیه‌‌ی تولید و تجارت آبزیان ایران در سال ۱۴۰۰، این صنعت با تولید ۵۷ هزارتن میگو و صادرات بیش از ۳۶ هزار تن آن بیش از ۱۵۰ میلیون دلار ارزآوری داشته‌است.
