شکل‌گیری صنعت پرورش میگو در ایران به سالهای دههی شصت باز می‌گردد. در اواخر دههی شصت، شرکت سهامی شیلات که به‌تازگی با شیلات شمال و جنوب ادغام شده، اساسنامه‌اش تغییر کرده و به زیر‌مجموعه‌ی جهادسازندگی منتقل شده‌بود، شروع به فعالیت‌هایی برای توسعه‌ی پرورش میگو در اراضی ساحلی جنوب کشور می‌کند. این مجموعه پیرو شرط امام برای انتقال شیلات، و باهدف توسعه‌ی آبزی‌پروری و ماهیگیری و ایجاد اشتغال به جهادسازندگی منتقل می‌شود. نخستین گام‌ها برای پرورش میگو در ایران، در یک مجتمع پرورشی در میناب برداشته می‌شود. فراز و فرودهای زیادی در صنعت میگو طی می‌شود تا کشور به مقصود برسد. در نخستین روزهایی که شرکت سهامی شیلات تصمیم به ایجاد استخرهای پرورش میگو می‌گیرد، نه کارشناسی در ایران وجود داشت که بداند اجرای سیستم‌های آبیاری و زهکشی مرتبط با صنعت شیلات به‌چه شکل است و نه فردی که به‌درستی شیوه‌ی هچ کردن تخم میگوها را بلد باشد. همه این اقدامات با اعزام نیرو به خارج از کشور و به‌صورت تدریجی در یک مقطع پنج ساله شکل می‌گیرد. در این مسیر ایران از کارشناسان خارجی و نیروهای اعزامی از فائو هم کمک می‌گیرد. شیوه‌های تکثیر و تولید لارو با استفاده از حضور کارشناسان خبره خارجی به صورت انتقال دانش در ایران پیگیری می‌شود و به تدریج مسیر پرورش میگو در کشور هموار می‌شود. موانع و مشکلات پیش‌روی این صنعت کم نبود که البته به گفته پیشکسوت‌ها در حین کار رفع و رجوع می‌شد. اولین مسئله‌ای که با آن مواجه شدند تفاوت خط تولید تولید غذای میگو با مرغ و ماهی است. همچنین، برای صادرات میگو به اتحادیه‌ی اروپا به‌عنوان بازار اصلی میگو، باید استانداردهای این اتحادیه اجرا شود. مشکل بعدی بعد از بروز بیماری لکه سفید بود که متوجه می‌شوند باید گونه‌های جدید مقاوم به بیماری را جایگزین گونه‌های بومی ایران در مزارع پرورشی کنند. در این بخش، تاریخچه‌ای از صنعت پرورش میگوی ایران را از زبان چند تن از اولین افراد این صنعت در سالهای تاسیس آن، از جمله آقای لاهیجانیان مدیر شیلات، آقای کیهانی کارشناس شیلات، آقای اکبریان مسئول اجرای گواهینامه HACP در سازمان دام‌پزشکی و آقای متین‌فر معاون اسبق آبزی پروری موسسه علوم تحقیقات شیلات ایران می‌خوانیم.
