اما در زمان ریاست لاهیجانیان، سازوکار خرید آبزیان تغییر کرد. صیادان دیگر مجبور نبودند محصولات خود را تنها به شیلات بفروشند، و این‌گونه بود که تجارت این بخش توسعه پیدا کرد و شیلات از تصدی‌گری خارج شد. پس از آن، شیلات بیشتر به مسائل مرتبط به آموزش و ترویج و تحقیقات پرداخت. در همین دوران اولیه حضور لاهیجانیان بود که سازمان تحقیقات شیلات ایران، در سال ۱۳۶۹ به‌منظور ترویج دانش تأسیس شد. علاوه بر این، در همان زمان ۴۰ بندر صیادی در مناطق صیادی جنوب ساخته شد و این مسئله به امنیت شغلی صیادان کمک‌های فراوانی کرد.
سال‌های زیادی از حضور میگو پروری در سواحل دریاها در سراسر جهان نگذشته بود که شیلات ایران نیز به فکر استفاده از مناطق ساحلی جنوب ایران و اشتغال‌زایی در این مناطق محروم افتاد. سرمایه اولیه این کار، یعنی آب شور دریا و زمین‌های ساحلی از همان ابتدا در ایران فراهم و آماده بود؛ اما علاوه‌برآن، لازم بود دولت به علاقه‌مندان به پرورش میگو کمک کند تا آب را به زمین‌های بایر بیاورند و زیرساخت‌های لازم را بسازند. قطعاً لاهیجانیان به‌عنوان مدیرعامل شیلات در ایجاد این صنعت در آن سال‌ها نقش مهمی داشت. او به‌عنوان معاون وزیر در امور شیلات و آبزیان، دولت را به سمت سرمایه‌گذاری در این مناطق راهنمایی کرد؛ تا جایی که رئیس‌جمهور وقت را چندین بار به بازدید از مزارع میگو و مراکز تکثیر میگو آورد و باعث شد رئیس‌جمهور دستور دهد ۲۰۰ هزار هکتار از اراضی ساحلی کشور به پرورش میگو اختصاص یابد و بانک‌ها نیز مصوبه‌هایی در زمینه اعطای وام به پرورش دهندگان میگو تصویب کنند.
